جواد طوسی (منتقد سینما)// اگر خلاقیت را جزئی از ذات هنر بدانیم، این مشخصه در فیلم کوتاه نمود عینی تری دارد. خالق فیلم کوتاه ملزم به ادا کردن حق مطلب در زمانی محدود است. گویی نظامی با این بیت خود همواره به او نهیب می زند:

کم گوی و گزیده گوی چون در...

هر چقدر زمان این نوع فیلم کوتاه تر باشد، رعایت ایجاز ضرورت بیشتری پیدا می کند. فیلمساز می باید در زمان در نظر گرفته شده، موضوع و دستمایۀ خود را به خوبی جمع و جور کند. حذف زواید و ایجاد تعادل بین فرم و محتوا، جزء الزامات این نوع فیلسمازی است.

سازندۀ یک فیلم کوتاه صد ثانیه ای می تواند با زبان ایجاز به موضوعاتی بپردازد که در سینمای بلند داستانی، حکم خط قرمز را دارند. به این نکته نیز توجه داشته باشیم که " فیلم کوتاه"، مخاطب شناسی خودش را دارد و نباید در کنار حس و نگاه تجربی، نسبت به عامل جذابیت در این نوع سینما بی تفاوت بود. روی همین اصل، مشکل دکوپاژ و استفاده از دوربین و ریتم و ضرباهنگ و تدوین این گونه آثار نباید تعمیم دهندۀ بیانی کاملاً تجریدی و دافعه آمیز شود. یک فیلم ساز خوشفکر و هوشمند و زمانه شناس که این مدیوم را تجربه می کند، نباید خودش را محدود و مقید به اجرایی شخصی و انتزاعی کند. جوهره و زبان سینما والاتر از آن است که صرفاً واسطه ای برای تخلیه کردن ما باشد. فیلمساز جوانی که بر هویت مندی و اینجایی بودن خود اصرار داشته باشد، نگاه بصری اش را با درکی عمیق و روشن بینانه و پرسه زنی های اجتماعی (بدون شیفتگی و مرعوب شدن در برابر ال مان ها و ابزار و نشانه های فرمالیستی خارج از سرزمینش)، غنی می کند.

می توان در همین گام ها و آزمون و خطاهای اولیه، از خود شیفتگی و فردیت خود محور فاصله گرفت. می توان با اتکا به نوعی جهان بینی، از نمایش صرف روزمرگی که در عصبیت ها و از خود بیگانگی ها و پوچی و لودگی و بی خبری خلاصه می شود فراتر رفت و این ناتورالیسم کهنۀ معاصر را به حسی کنش مندانه و آرمانخواهانه تبدیل کرد. فیلمساز جدی و صاحب تفکر و جهان بینی می تواند در همین صد ثانیه ارتباطی بی واسطه با مخاطبان خود برقرار کند و با زبانی موجز و هنرمندانه، به آسیب شناسی جامعه اش بپردازد. درافق دید آرمانی چنین فیلمسازی می توان جامعه ای را دید که با عبور از بحران ها و التهابات اجتماعی و رفع ناهنجاری ها، سنگ عزت و آزادگی و عدالت طلبی و همدلی و اینجایی بودن را به سینه می زند.

سینما و تصویر، افشاگران قابلی هستند.در طول این صدثانیه میتوانی خودت را خوب لو بدهی و دستت را رو کنی. نتیجۀ کار را ماهیت واقعی تو و صداقت و شرف جامعه نگری ات معلوم می کند. اجرایی متعهدانه و بی تکلف و از دل بر آمده یا نمایشی متظاهرانه  وبی ریشه و متفرعنانه؟

اگر حرمت صد ثانیه را نگاه داری، زایشی عاشقانه در نور و تصویر را رقم می زنی و گرنه قافیه را باخته ای.