کمال تبریزی، فیلمساز و کارگردان باتجربه سینما، در یادداشتی درباره جشنواره فیلم 100 نوشت:

«اغلب فیلمسازان موفق ایران و حتی جهان، کارهای اولیه خود را با ساخت فیلم‌های کوتاه آغاز کرده‌اند و من نیز از این قاعده مستثنی نبوده‌ام. به خاطر دارم که در جمع علاقه‌مندان هنر سینما با هم‌فکری یکدیگر و پذیرفتن مسئولیت‌های مختلف فیلمسازی، روی ایده‌های مختلف و به کمک یکدیگر کار می‌کردیم و نهایتاً آن را به مرحله ساخت می‌رساندیم.

هر چند در زمان ما، نمایش آثار کوتاه، زمینه جشنواره‌ای و اهمیت امروز را نداشت، اما این موضوع باعث نمی‌شد که ما از ساخت شورانگیز و پرهیجان فیلم کوتاه منصرف شویم! تجربه عملی فیلمسازی در کوتاه‌ترین زمان ممکن می‌تواند بسیار دشوارتر از ساخت فیلم بلند باشد، چون علاوه‌بر زمان بیان مفهوم، ابزار آن نیز محدودتر از امکانات یک فیلم حرفه‌ای بلند بود.

با این حال عشق و علاقه به هنر سینما، بر همه چیز غلبه می‌یافت و لذت بیان تصویری و انتقال آن به مخاطب هر چند محدود در آن زمان، توام با نوعی شعف بود که به‌تدریج «زبان سینما» را در ضمیر ناخودآگاه ما شکل می‌داد. همان روزهای جذاب فیلمسازی کوتاه بود که به ما فهماند راه یادگیری کلمات و سپس جمله‌سازی در ادبیات سینمایی، همانا ساخت فیلم کوتاه است، هر چه کوتاه‌تر، دشوارتر و در عین حال آموزنده‌تر! فیلم کوتاه یعنی برداشتن قدم‌های کوتاه و آموختن راه رفتن و سپس برداشتن قدم‌های بلند در مسیر متنوع هنر سینما، در گونه‌های مختلف.»