دومین نشست تخصصی فیلم كوتاه كه به بهانه برگزاری نهمین جشنواره بین المللی فیلم های 100 ثانیه ای در حوزه هنری برگزار شد به موضوع حضور عوامل حرفه ای درسینمای كوتاه و ورود فیلم سازان فیلم كوتاه به سینمای حرفه ای پرداخت.

به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری محمد علی فارسی مدرس سینما و مستند ساز با بیان اینكه سینمای ایران تابع تعاریف خاص خودش است، در خصوص شروع فعالیت كاری بسیاری از سینماگران حرفه ای با فیلم كوتاه، گفت: در كشورهای پیشرفته و صاحب صنعت سینما، مراحل ورود به فعالیت حرفه ای مشخص است. در سینمای ما این قضیه متفاوت است و حرف اول را سینمای قصه گو می زند . تمام توجه مسئولین فرهنگی و نهادهای دولتی به بخش تولید فیلم های داستانی و سینمایی بلند است و فیلم مستند هم سكویی برای ورود به سینمای حرفه ای محسوب می شود. 
وی در توضیح بیشتر این مساله اظهار داشت: از سوی دیگر هزینه تولید فیلم مستند به مراتب كمتر از یك فیلم داستانی است، بنابراین فیلم مستند و یا فیلم كوتاه با مشكلات كمتری ساخته می شود و در جشنواره ها به نمایش درمی آید. از این پس و بعد از حضور در جشنواره هاست كه فیلم ساز شناخته می شود و پی راهكارهای تولید فیلم سینمایی بلند می رود. 
فارسی در ادامه به نبود بسترهای لازم برای آموزش فیلمسازان علاقمند به سینمای مستند اشاره كرد و گفت: در حالی كه در كشور ما  سینمای مستند جایی برای آموزش ندارد و حداكثر تدریس قواعد این سینما در دانشگاه ها یك ترم است، در كشورهایی مثل انگلیس و امریكا ورود به دانشگاه هایی كه فیلمسازی مستند در آن تدریس می شود نسبت به ورود به دانشگاه های سینمایی سخت تر است و شخص باید قابلیت های بیشتری برای ورود به این حوزه داشته باشد.
این مستندساز همچنین گفت: در آموزش های استاندارد سینمای مستند، فیلمساز علاوه بر شناخت كلیت سینما باید بر علومی مانند جامعه شناسی، روان شناسی و علوم انسانی نیز تسلط داشته باشد اما در كشور ماعمدتا مستندسازان به صورت خود جوش و تجربی مستند سازی را فرا می گیرند .
وی در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینكه چگونه می توان نقطه ضعف نبود تحصیلات آكادمیك را در بین فیلمسازان اصلاح كرد، گفت:  امروزه تخصص از ابزار لازم ورود به هر پیشه ای شناخته می شود؛ به طور مثال اگر فردی دوره های عادی كمك های اولیه را ندیده باشد، در حوادث سمت فرد مصدوم نخواهد رفت . در اینجا می توانم به جرات بگویم تخصص پیدا كردن در حوزه فیلم سازی از هر حوزه دیگری دشوارتر است و به قول بهروز افخمی یك فیلمساز با 25 سال تجربه كاری تازه می تواند ادعای حرفه ای بودن را داشته باشد.

حرفه ای شدن در سینما نباید یك شبه اتفاق بیفتد!
فارسی با بیان اینكه یك سری دوستان نه سینما را می شناسند و نه تعلقی به این كار دارند و وارد این عرصه شده اند، افزود: نباید فراموش كنیم كه هنر ذاتی است و نمی شود یك شبه به دستش آورد و هنرمند شد . در این زمینه خیلی ها متوجه این امر می شوند و خیلی های دیگر هم متوجه نمی شوند .
فارسی در ادامه به پرداخت صرف به ذائقه مخاطب اشاره كرد و ادامه داد: شهید آوینی جمله ای دارد با این مضمون كه اگر هدف فیلمساز غریزه مخاطب باشد؛ پاسخ گویی به ذائقه مخاطب كار دشواری نیست و حتی  می توان از جفت گیری حیوانات هم فیلم گرفت و اتفافا مخاطبان زیادی نیز فیلم را ببینند . خیلی از فیلمسازانی كه یك شبه ظهور وغروب می كنند چنین رویكردی را دنبال كرده اند. روابط عمومی خوبی داشته اند و از یك فیلمبرداری حرفه ای استفاده كرده و فیلمش هم مورد توجه قرار گرفته است. می توان گفت به نوعی به جای كارگردانی، فقط به مدیریت صحنه پرداخته اند .

ارتباط میان مدیریت كارآمد فرهنگی و توزیع مناسب بودجه تولید فیلم
وی در این زمینه به ارتباط مدیریت اختصاص بودجه و ظرفیت های هنری فیلمسازان اشاره كرد و گفت: اگر مدیریت سینما به صورت هدفمند بودجه تولید را در اختیار فیلمساز قرار دهد و به آینده اكران فیلم فكر كرده باشد، همچنین فیلمی كه می شود با شصت میلیون به مرحله تولید برسد را با بودجه میلیاردی نسازند؛ به نظرم مدیریتش درست و ارزشمند است واگر این نگاه نباشد  سود را فقط درتولید فیلم می داند و نمایش فیلم برایش مهم نیست.  چنین مدیرانی  به فیلمسازی كه نشان داده در فیلمسازی هیچ استعدادی ندارد و همه فیلم هایش شكست می خورند بازهم بودجه  می دهند.

سینمای سهل الوصول با پدیده ای به نام دیجیتال
وی در ادامه توضیحاتش به ظهور پدیده دیجیتال اشاره و عنوان داشت: بعد از ظهور پدیده دیجیتال، سینما بسیار سهل الوصول شد تا جایی كه همه تصور می كنند فیلمسازی كار آسانی است . برخی از ایندوستان این جسارت را دارند كه به سراغ سوژه های جذاب و پر التهاب بروند و دیگر نیازی نمی بینند كه فیلم نامه شان را دكوپاژ كنند و كار تكنیكی انجام دهند .تمام هنراین دوستان پیدا كردن سوژه های ملتهب و داغ است . به طور مثال فیلمسازی به هند رفته و از معبد موش پرستان فیلم ساخته است و خود این سوژه آنقدر دیدنش برای مخاطب جذابیت دارد كه دیگر فیلمساز نیازی به كار تكنیكی نمی بیند.
این مدرس و مستندساز همچنین  بزرگانی مثل جان وو ، مارتین اسكورسیزی و دیگرانی را نام برد كه برای اینكه در كارشان به ورطه تكرار نیفتند به سراغ ساخت فیلم تبلیغاتی و كلیپ رفته اند.

لزوم استعدادیابی فیلمسازان برای درخشش فیلمسازی مستند در عرصه بین المللی
این مدرس سینما با بیان اینكه در فیلمسازی مستند هم مانند بسیاری از هنرها نیروی انسانی كارا و ماهر كم نداریم، یادآور شد: هر چند عوامل فوق مانع درخشیدن فیلمسازان ایرانی نمی شود اما مساله جدی در این زمینه نبود زمینه های لازم برای استعدادیابی است. اگر مستند سازایرانی وجهه جهانی می یابد مبتنی بر تلاش شخصی وی است و باید این مسئله مورد ارزیابی قرار بگیرد
فارسی در این زمینه بحث مهم درآمد و پشتوانه اقتصادی را در سینمای مستند مورد توجه قرار داد و افزود: درآمد یك مستند سازِ صاحب سبك یك دهم یك بازیگر دست چندم سینما و تلویزیون هم نیست . به لحاظ جایگاه اجتماعی هم، فیلمسازهای داستانی شهرت و محبوبیت بیشتری می یابند. شما اگر از یك مدیر فرهنگی و یا یك نماینده مجلس بخواهید نام30 مستند ساز را بگوید  به زحمت به بیش از ده نام اشاره می كند . از طرف دیگر به راحتی نام 40-30 بازیگر و یا بازیكن فوتبال را در خاطر دارد . معتقدم خیلی از مستند سازانی كه سال ها دراین حوزه كار می كنند یا دیوانه اند و  یا خیلی عاشق !
وی در ادامه گفت: به هر حال آنچه مسلم است فعالیت مستمر و طولانی درحوزه فیملسازی كوتاه نمی تواند تكاپوی هزینه زندگی یك فیلمساز را بدهد و هنوز فیلم كوتاه جایگاه خودش را پیدا نكرده است.

نگاهی دوباره به برگزاری جشنواره های سینمایی
فارسی همچنین در خصوص سفارش ساخت فیلم كوتاه به فیلم سازان حرفه ای  توسط جشنواره های مختلف؛ اظهار امیدواری كرد و افزود: بسیار خوشبین هستم كه این نوع جشنواره ها عوامل حرفه ای را جذب كرده و تنها صرف هزینه كردن بودجه در اختیارشان، مطرح نشوند. از سوی دیگر یك ماه مانده به برگزاری جشنواره به صرافت سفارش ساخت فیلم با موضوعات موردنظرشان نیفتند. این تقسیم بندی موضوعی آفت دیگری در برخی از جشنواره هاست كه باعث تقسیم بندی فیلم ها با عناوین مختلف می شود.